Dit is een publicatie van Dagblad van het Noorden op 1 juni 2024 geschreven door Peter van Strien

Peergroup speelt Atropos: je kijkt je ogen uit, maar het lachen zal je vergaan | recensie

1 juni - Een tractor met twee reusachtige sproeiarmen rijdt over een akker. Een witte nevel daalt neer over het gewas. Gewasbescherming. Bescherming, ja! Dat klinkt vertrouwenwekkend. En veilig. Het moet. En... het mag! Maar deugt het?

De foto op de site van Peergroup slaat de spijker op de kop. ‘De wereld gaat aan vlijt ten onder’, schreef Max Dendermonde al bijna tachtig jaar geleden. Atropos is de omineuze titel van deze voorstelling. De onafwendbare. Atropos was één van de Griekse schikgodinnen, gedrieën aan het spinnenwiel, Zij knipte de draad af. Onze levensdraad. Als onze tijd gekomen is, staat ze klaar met de schaar.

In Atropos gaat het om leven en dood. Over schuld en straf. Je kijkt je ogen uit, maar het lachen zal je vergaan. Schrijver/ regisseur Dirk Bruinsma maakt het de kijker niet makkelijk.

Een verhaal hoort erbij. Vooruit: drie verhalen die door tijden, plaatsen langs en door elkaar heen lopen en schuren. Eerst de dolgelukkige Felix in zijn huisje bij Parijs. Zijn liefje verwacht een kindje. Iedere morgen begroet hij de sla en de doperwtjes in zijn tuintje, voordat hij naar zijn werk gaat in een tractorenfabriek. Dan Joeri. Gevangen in Siberië. Levenslang dwangarbeid. Zijn dichterschap en de vriendschap met een bewaker houden hem op de been. Tenslotte de Chinese Jing. Gelooft in de wetenschap. Opgetogen over de resultaten van een krankzinnig onderzoek over de invloed van microplastics op koikarpers. In pure paniek als het dystopische experiment gruwelijk uit de hand loopt.

Jing geloofde. Joeri hoopte. Felix had de liefde. Maar zonder later kun je het nu wel schudden.

Ooit was er het legendarische Strokasteel in Veenhuizen. Nu hebben ze met vier kilometer (gebruikte?) steigerbuizen, met oude planken en lappen zeildoek in Koekangerveld een joekel van een Afvalkathedraal opgetuigd. Behalve de vlakke vloer zijn er drie etages speelruimte voor een bizar, bonkend, afwisselend spektakel. Goed voor opzwepende choreografie, razendsnelle sprongen en acrobatische klimpartijen. Loepzuivere beeldmontage en overtuigend spel in vele tinten groezelig, vaal en vuil. Uit de grijze wolkenlucht boven ons wil het af en toe wat miezeren. Flarden toneelrook doen daar nog eens een schepje bovenop. Kille huiveringen. Het einde nadert. Het spel ploegt zich steeds moeizamer door het zich ophopende afval om tenslotte vast te lopen in een bittere vrieskou.

‘Later is te laat’, schrijft de halfbevroren Jing nog op een papiertje. In het tuintje van Felix zijn alle plantjes dood. Zijn lieve ex verliest haar kind. En Joeri steekt zijn hoofd in een strop.

Toen was er opeens een groot licht. Was alles pats boem voorbij? Of zag de mensheid eindelijk het licht? De kans om het nog eens over te doen? Ik kies voor het laatste. Voor de hoop. Komt dit zien!. Een bepaald niet simpele voorstelling over een best wel ingewikkeld onderwerp.